Soms is de wereld van de exclusieve makelaardij er een van grootse dromen, onvoorstelbare rijkdom, maar ook van onwerkelijke verhalen. Waar je de ene dag een schitterende villa verkoopt aan een selfmade ondernemer, sta je de volgende dag oog in oog met de meest bizarre figuren, die je met grootse beloftes naar een wereld van fantasie proberen te lokken. De verhalen zijn soms gewoon te mooi om waar te zijn, maar moet je niet iedereen het voordeel van de twijfel geven? Want wat als het wél waar blijkt te zijn?
Sommige verhalen zijn gewoon te mooi om niet te delen, en dit is een van die verhalen. En geloof me, het zal niet de laatste keer zijn dat de grens tussen werkelijkheid en illusie vervaagt in de wereld van de exclusieve makelaardij.
Een geheim Amerikaans agent, het Pentagon, een trust. Wat kan hier nou misgaan?
Het begon allemaal op een gewone dag in 2014. Een jonge vrouw stapte ons kantoor binnen, met een vastberaden blik in haar ogen. Ze wilde een landgoed kopen, niet zomaar een landgoed, maar het landgoed van haar dromen. Bovendien wilde ze ook de omliggende percelen erbij kopen. Ze was vastbesloten een ranch-achtige setting te creëren, iets wat haar deed denken aan het weelderige leven dat ze samen met haar Amerikaanse echtgenoot leidde. Ze woonden momenteel in Amerika, maar verlangden naar een uitgestrekt, vredig stukje Nederland waar ze een thuis konden bouwen voor hun familie.
Vanaf het begin viel haar gedetailleerde kennis van het bestemmingsplan op. Dit was niet zomaar een koper; deze vrouw had duidelijk haar huiswerk gedaan. Hoewel jong, straalde ze vertrouwen uit, en dat werd versterkt doordat haar ouders haar tijdens de afspraken vergezelden. Haar ouders, zo bleek, bekleedden respectabele posities en waren zonder meer te herleiden. Alles leek in orde.
Maar het verhaal nam een interessante wending. Terwijl het grote landgoed zou worden gerealiseerd, hadden zij en haar man behoefte aan een “tijdelijk” verblijf. Een luxueuze, ruime villa zou moeten volstaan, vooral omdat haar man en diens Amerikaanse familie gewend waren aan niets minder dan paleisachtige huizen. Geld was geen probleem. Er werd zelfs zonder aarzeling de vraagprijs geboden op een van de grootste villa’s die destijds op de markt stond.
Op dat moment begon het beeld zich compleet te vormen: een landgoed, een immense villa en, alsof dat niet genoeg was, moest er ook binnen een straal van 1500 meter nog ruimte worden gevonden voor twee extra woningen. Deze zouden dienstdoen als beveiligingsposten voor de familie, want haar echtgenoot, zo vertelde ze, werkte voor de Amerikaanse National Security Agency en had onlangs de Amerikaanse president beveiligd tijdens de Nuclear Security Summit in Den Haag.
Tot zover leek alles nog in goede banen te verlopen. De overeenkomsten waren getekend, de overdracht stond gepland, en zelfs de ambassade en het Pentagon zouden betrokken worden bij de veiligheidsaspecten van de deal. Het leek een verhaal van succes te worden, totdat de eerste tekenen van vertraging optraden.
De aanbetaling bleef uit. De ene na de andere smoes volgde. E-mails, sms’jes, zelfs berichten vanuit het Pentagon, allemaal gevuld met uitvluchten en vage beloftes. De echtgenoot, die nog steeds onzichtbaar was gebleven, gaf via e-mails redenen voor de vertraging. Inmiddels waren we er wel van doordrongen dat we in een fantastisch web van leugens mee waren genomen. Hoe verder het verhaal zich ontvouwde, hoe meer het voelde alsof we naar een intrige uit een James Bond-film keken. Uit nieuwsgierigheid naar de beweegredenen hielden we wel continu contact, maar uiteindelijk bloedde de zaak dood. Geen van de beloofde betalingen kwam ooit binnen, maar het mysterie bleef. Wat motiveerde deze vrouw? Waarom gingen haar ouders mee in het verhaal?